همه اجتماعات بشری به نظم، برنامه ریزی و رعایت قانون محتاجند. این ضرورت در شهرها و کلانشهرها که انبوهی از انسانها در آنها در فشرده ترین شکل خود کنار هم زندگی، کار و فعالیت می کنند، صد چندان است. به همین دلیل، آنانی که به معنای واقعی شهروندند و حقوق و تکالیف خود را در این ارتباط به خوبی می دانند، متوجه هستند که برای زندگی در چنین مکانهایی، بایستی زمان خود را به شدت مدیریت و کنترل نمایند. در غیر این صورت، نه تنها کار و زندگی دیگران را مختل خواهند کرد، بلکه بخش زیادی از وقت و سلامت خود را نیز به هدر خواهند داد. تصور کنید، بنده خدایی که فاصله بین منزل و محل کارش حداقل به 20 یا 40 دقیقه رانندگی و یا جا به جایی با اتوبوس نیاز دارد، حرکت خود را به قدری به تاخیر بیاندازد که این فرصت را به نصف کاهش دهد. چنین فردی در رانندگی با اتومبیل شخصی، تقریبا تمامی قوانین راهنمایی و رانندگی را باید زیر پا گذاشته و هزاران نفر را معطل خود خواهد کرد تا بتواند، با کمترین تاخیر به محل کارش برسد. حتی فردی که با وسایل نقلیه عمومی قرار است به محل کار و فعالیت خود برود نیز با چنین مشکلاتی روبرو خواهد بود. او مجبور است با راننده تاکسی، اتوبوس، مینی بوس و ... درگیر شود تا آنها را مجبور کند زمان حرکت را به جلو انداخته و در حین حرکت سرعت خود را بیش از حد مجاز نمایند. این قضیه در ارتباط با افرادی که پیاده و یا دوچرخه هم قصد جا به جایی در شهر را دارند به شکل دیگری مطرح خواهد بود. در واقع، با همین مثال ساده به روشنی مشخص می شود که افراد فاقد برنامه نه تنها شهر و محل سکونت خود را برای خودشان غیر قابل تحمل می کنند، بلکه سایرین را هم به زحمت انداخته و هزینه های مادی و معنوی حضور در شهر را افزایش خواهند داد. کسانی که چنین قواعد ساده ای را متوجه نیستند، حتما باید مدتی با آقای خاویر کرمنت حشر و نشر داشته باشند.